Dzień skupienia w naszej seminaryjnej wspólnocie rozpoczęliśmy w piątek wieczorem. Trwał on do południowej Eucharystii, która była zwieńczeniem tego całego czasu. Konferencje wygłosił ksiądz Sebastian Łagódka – proboszcz parafii św. Apostołów Filipa i Jakuba w Bukownicy, a także był on swego czasu prefektem w seminarium Diecezji Kaliskiej.
Kapłan rozpoczął wygłaszanie słowa od Psalmu 139. Na podstawie tego utworu dobitnie widać, że Bóg wie, jacy jesteśmy. Ale czy my potrafimy tak spojrzeć w głąb samych siebie? Ksiądz Sebastian zwrócił uwagę na to, że Pan powołał nas do seminarium jako ludzi z określonymi cechami charakteru. Te cechy nie są wcale złe i nie musimy się ich wyzbywać. Oczywiście – w seminarium nabywamy pewnych umiejętności potrzebnych w kapłaństwie oraz korygujemy jakieś niedojrzałości, jednak często ulegamy pewnej “poprawności kościelno-seminaryjnej”. Jako były prefekt, nasz rekolekcjonista odwodził nas od takiej poprawności. Mamy być po prostu ludzcy, to znaczy nie udawać kogoś kim nie jesteśmy. Dalej kierował nasze myśli ku refleksji dotyczącej adoracji Najświętszego Sakramentu i hojności czasu wobec Boga. To od Niego zależą nasze doświadczenia podczas kontemplacji, jednak to my decydujemy, ile czasu Mu poświęcimy. Ostatnia główna myśl księdza Sebastiana odnosiła się do aktualnego na ten czas tematu – spowiedzi. Przestrzegał nas przy tej okazji przed popadnięciem w niemoralność, która jest stanem hipokryty nieuznającego lub usprawiedliwiającego swój grzech. Trzeba spojrzeć w lustro i stanąć w prawdzie o grzechu.
W tym ciężkim dla kleryków okresie sesji łatwo jest zapomnieć o formowaniu ducha. Na szczęście są takie dni jak ten, kiedy to możemy skupić się na spotkaniu Boga żywego i prawdziwego.
